• Waar ben je?
• Waar ga je naartoe?

De menselijke geest observeert de omgeving en slaat de reis op als een mind-map. Afstanden, locaties en tijd kunnen anders worden herinnerd dan ze in werkelijkheid lijken te zijn. Oriëntatiepunten en aanwijzingen worden door de menselijke brein als signalen opgeslagen en helpen om de weg te vinden.

We gebruiken onze persoonlijke kennis, kijken naar referenties in de omgeving voor patronen en gebruiken eerdere ervaringen om bestemmingen te vinden. Dit artikel verkent de geschiedenis van wayfinding en geeft een algemeen inzicht in de manieren welke zintuigen we gebruiken bij het navigeren en ontdekken van de wereld.

Vroege wayfinding Polynesische navigators

Ergens tussen 500 en 700 v.Chr. begonnen ontdekkingsreizigers de zee te bevaren op zoek naar nieuw land. De zee is niet zo'n grote barrière als je weet waar je naartoe gaat en als je de weg terug kunt vinden... Interessant genoeg hadden de vroege zee-ontdekkingsreizigers geen kaarten, kompassen, klokken of sextents om te navigeren. Het nieuwe land moest nog worden ontdekt en er was geen informatie beschikbaar over hoe er te komen, of terug te keren naar huis.

De ontdekking van de Polynesische eilanden door, van oorsprong, Aziatische bewoners vertelt een verhaal over hoe zij die eilanden in het midden van de Stille Zuidzee vonden. De reizen duurden tot maanden en ze voeren meer dan 2000 km om nieuw land te ontdekken, maar hoe navigeerden zij? En hoe kunnen wij leren van hun kennis over de oude manier van verplaatsen?

De Polynesiërs reisden over uitgestrekte open oceanen over de Stille Oceaan. Om de weg te vinden onthielden zij op verschillende tijdstippen van de dag en het jaar de belangrijke feiten van hun omgeving. De traditionele Polynesische navigatiemethoden bestonden uit het onthouden van de beweging van de sterren; het opkomen en ondergaan van de zon aan de horizon; de richting, grootte en snelheid van oceaangolven; het samenkomen van wolken die zich op specifieke plaatsen verzamelen; de richting van de winden en het volgen van wilde dieren in de oceaan, zoals vogels en vissen.

Inzicht in hoe deze ontdekkingsreizigers hun zintuigen gebruikten en manieren om hun omgeving te onthouden kan ons helpen te begrijpen hoe we vandaag en morgen effectieve wayfinding-systemen kunnen ontwerpen.

De traditionele navigatie door de Polynesiërs wordt ook wel non-instrument navigatie genoemd - wat betekent dat je je weg vindt zonder het gebruik van moderne instrumenten. In plaats daarvan konden zij, kijkend naar de karakteristieke patronen in de omgeving, een mentale kaart opbouwen en die gebruiken om te navigeren. Die 'vingerafdrukken' op de open oceaan zouden vandaag de dag heel goed als 'oriëntatiepunten' kunnen worden gebruikt. De geschiedenis beschrijft hoe de navigators een mentaal logboek bijhielden van hun reis, waarbij ze onderweg de afstand in de gaten hielden tot waar ze begonnen. De structuur die de navigatoren in de oudheid gebruikten is vergelijkbaar met de structuur die wij vandaag toepassen in de wayfinding-strategie.

• Planning, wat is de strategie?
• De koers bepalen, welke kant moeten we op?
• Koers houden, hoe ver moeten we nog reizen?
• Land vinden, zijn we er al?
• Terugkeren naar huis, welke kant moeten we op?

Hoewel de traditionele Polynesische manieren om te navigeren bijna uitgestorven zijn. De wayfinders van Polynesië reisden over een vijfde van de oppervlakte van de planeet en de grootste cultuursfeer in de menselijke geschiedenis.

Navigation is not about you, or your mind, or what you can do. It's not about the sun and stars. It's really about everything. Shortly Bertelman, navigator

Holistische benadering van wayfinding

Belangrijke stappen in het ontwikkelen van een wayfinding strategie is verder te kijken dan een specifieke omgeving, ruimte of gebouw. Wayfinding begint of stopt niet op specifieke plekken of omgevingen. Een wayfinding systeem omvat communicatie die meerdere media kan omvatten om mensen te helpen navigeren en te informeren in een omgeving. Dit benadrukt het belang van het geheel en de onderlinge afhankelijkheid van de onderdelen, ook wel aangeduid als integrale wayfinding.

Integrale wayfinding definieert een proces dat is onderzocht, geanalyseerd en afgestemd is op de behoeften van de gebruiker. De doelstellingen kunnen betrekking hebben op virtuele en fysieke communicatiemiddelen zoals websites, borden, informatiesystemen, organisatorische doelstellingen, verhoging van de klanttevredenheid, placemaking of mediaondersteuning. Het algemene doel van integrale wayfinding is om een betere gebruikerservaring te bieden. De grenzen tussen de digitale wereld en de echte fysieke wereld beginnen te vervagen en de manier waarop we wayfinding ervaren begint te veranderen.

Observatie

Wayfinding kan heel goed in een ruimer kader worden geplaatst: we leven vandaag in een mondiale economie en als gevolg daarvan moeten we opnieuw nadenken over hoe we communiceren. Wayfinding kan fungeren als springplank om mensen, bewegingen en plaatsen efficiënt met elkaar te verbinden. Door wayfinding verder te brengen dan 'borden met pijlen' ontstaat een geïntegreerd communicatiesysteem.

Het concept is relatief eenvoudig - toon de juiste informatie op het juiste moment. Maak gebruik van een geïntegreerd communicatiesystemen voor een zorgeloze reiservaring en nieuwe boeiende ontdekkingen te doen.

Referentie

• Dragons, Memory & Navigating the Globe Using Only Your Wits Link